de fotodichter
Kom binnen en...
Ontdek CR en zijn medewerkers !
De lifter, de vos en het wiel
Om twee uur in de ochtend is het eten voorbij.
Ik keer alleen terug naar huis langs de oude weg, waar ik nooit passeer.
Onderweg kom ik iemand tegen die midden op de weg naar mij zwaait.
Een lifter. Ik word bang, ook al stop ik de auto om hem op te halen.
Waarom denk ik altijd aan het ergste?
'Ik kom uit de oude stad, vriend,' vertelt hij me. “Ik kwam mijn vriendin opzoeken en uiteindelijk raakte ik erbij betrokken. “Van het één komt het ander en iemand die niet stopt met drinken komt in de problemen.”
“Daarom neem ik de motor niet. Ik laat me niet tegenhouden... Hé, ga je door de kern? “Over een halfuur begin ik met werken en moet ik naar huis om op te halen wat ik nodig heb.”
“Ik werk als nachtbewaker in een papierfabriek…
Bedankt oom. Nooit hier voor iemand.
‘Je redt mijn leven.’
Ik laat de collega achter op zijn bestemming en ga verder.
Thuisgekomen verschijnt er iets wat lijkt op een 'hond' uit het bos.
Het is een vos. Aminoro.
Het dier springt de weg op. Hij lijkt gedesoriënteerd te zijn.
Hij loopt een paar keer voor me rond.
Terwijl de auto stilstaat en de motor draait, kijk ik toe.
Het is prachtig.
Het heeft een brede, gekrulde staart, met een lange neus en puntige oren.
We kijken elkaar lang aan.
Na een tijdje vertrek ik en bereik de onverharde weg die naar mijn hostel leidt, slechts twee minuten verderop.
Ik denk dat de nacht te kort was, dat ik misschien nog wat langer had kunnen blijven om met iedereen wat te drinken.
Dagen later zal ik mezelf echter vertellen dat het die nacht was alsof ik Eden binnenstapte.
Ik zal ook dat briefje onthouden dat ik tijdens het diner
Het circuleert door de hele tafel totdat het mij bereikt.
Vandaag vierden we het einde van het eerste kwartaal.
We bestuderen de hogere cyclus van tuinieren.
Ik heb altijd van planten gehouden, ze spreken voor zich en ik,
Af en toe praat ik met ze.
Ik geloof graag dat er leven in elk van zijn stengels zit.
Een rit die uit de diepte tevoorschijn komt en recht naar de hemel klimt.
Ik, die van klei ben gemaakt, probeer mezelf te besmetten met het groen ervan.
Mijn naam is León en mijn leven draait om het besluit om harmonieus te groeien zoals zij, zoals planten, maar met de humor die ze misschien niet hebben.
Wat het diner betreft, stond er op het briefje zoiets als:
"Ik hoop dat je vanavond je doel bereikt."
De lifter is waarschijnlijk al aan het inklokken.
De vos, een late inval.
Ik stel me voor dat ik bij haar ben, aan het kletsen.
Ze geeft me het gevoel dat ik leef, vooral als we alleen zijn.
In een groep word ik zelfbewust.
Eenmaal geparkeerd kijk ik herhaaldelijk op mijn telefoon.
Ik besluit zijn naam op het notitieblok te schrijven,
als de titel van het verhaal van een leven dat mij verliefd maakt.
Op dat moment gaat het apparaat over.
Zij is het.
Ik ben verbaasd.
Ik fantaseer dat de nacht voor haar ook kort is geweest en dat ze mij belt voor een ontmoeting
op dit late uur van de nacht.
Ik neem op.
"Hallo?"
Hij vraagt of ik in de buurt ben.
Voor de zekerheid vertelde ik hem dat ik net wegging, dat ik niet ver weg ben.
Hij legt me uit dat hij pech heeft gehad met het busje en dat hij al zijn huisgenoten heeft gebeld, maar niemand neemt de telefoon op.
Ik aarzel niet om je te helpen.
"Gaat het?
Ik ben zo terug, ik heb me al omgedraaid."
Hij vertelt me dat het stuur eraf is gegaan tijdens het rijden.
Het is niet verder gegaan, maar het ligt midden op de weg,
op een recht stuk tussen bochten.
Bovendien heeft hij tevergeefs geprobeerd de sleepwagen te bellen.
Ik hang op.
Ik denk aan het ongeluk met het stuur en breng het in verband met een manie die ik tegenwoordig heb,
een kleine fobie die me kwelt tijdens het rijden.
Bij verschillende gelegenheden heb ik een glimp opgevangen van mijn achterwiel dat bergafwaarts rolde.
“Welke van je vier wielen is losgeraakt?”
- Ik heb het je gemist. "Weet je zeker dat het goed met je gaat?"
Ik sta op het punt weer het asfalt op te gaan.
Voordat ik vertrok, las ik het halfvoltooide verhaal op het scherm:
"Ariadne…
Het kan niet geschreven worden, het moet hoe dan ook gebeuren.
‘Ik vind je te leuk om dit verhaal te verzinnen.’
📷 van Creative Commons CC
📝door Cesar Rampe